۸۰ روز پرفشار

به هر حال، اين همكاري موقت، 80 روز طول كشيد و قرار است بعد از اين، در نمايشگاه تهران مشغول به كار شوم.

سه شنبه 13 آذر خدمت آقاي وزير رسيدم. تقاضا داشتند همكاري هاي رسانه اي من با ايشان همچنان ادامه داشته باشد و در شوراي اطلاع رساني وزارت صمت نيز، حضور داشته باشم. بنابراين، يك و دو روز در هفته را، همچنان در ستاد وزارتخانه خواهم داشت. اين هم از پيشاني نوشت ماست «كه ما از روابط عمومي خارج مي شويم اما روابط عمومي از ما خارج نمي شود!».

كار در روابط عمومي دستگاههاي دولتي واقعا كشنده است. بدنه دولت بنا به مجموعه سياست هاي ناصواب قبلي، از نيرو و توان كارشناسي تهي شده است. افراد داراي دانش و مهارت يا از كشور خارج شده اند و يا به بخش خصوصي رفته اند كه لااقل در معرض گزينش و استعلام و بشين و پاشو قرار نگيرند. بنابراين روابط عمومي هاي دولتي، از جريان رشد فزاينده تكنولوژي هاي ارتباطي و اطلاع رساني واقعا عقب مانده اند و بي دفاع شده اند.

يك زماني ما در روابط عمومي ها با چندتا خبرگزاري و يا روزنامه شناسنامه دار و با اصل و نسب طرف بوديم كه جداي از مواضع سياسي شان، به حدودي از اصول و اخلاق حرفه اي پايبند بودند و اگر نقدي هم مي كردند مبنايي داشت و مي شد آنها را پيدا كرد و پاسخ داد. الان اما با وجود شبكه هاي اجتماعي، هر نفري براي خودش يك رسانه است.

وانگهي، بنا به مصوبه شوراي نظارت بر فضاي مجازي، روابط عمومي هاي دولتي حق استفاده از شبكه هاي اجتماعي خارجي را هم ندارند. مثلا اگر كسي در تلگرام در باره يك وزارتخانه اي سوالي مي پرسد ما بايد در شبكه «بله» بگوييم بله شما درست مي فرماييد و يا اگر در واتساپ نقدي مي كند بايد در «ايتا» پاسخ بگوييم كه حرف شما درست نيست! خلاصه:

ماييم و نواي بي نوايي

بسم الله اگر حريف مايي

اينكه در اين 80 روز، عملكرد وزارت صمت چگونه بود، چقدر منعكس شد و چقدر با موافقت و مخالفت مواجه شد، بحث ديگري است اما من مي توانم شهادت بدهم كه مجموعه مديران و كارشناسان اين وزارتخانه واقعا تلاش كردند و مايه گذاشتند.

خود من از ساعت 7 و نيم و يا 8 صبح تا حداقل ساعت 9 شب در محل كار حضور داشتم. هيچ معاون وزيري زودتر از اين ساعت نمي توانست از محل كار خارج شود. آقاي اتابك از ساعت 6 صبح تا 10 شب حضور داشت. برخي شب ها تا يك بامداد. البته، به رغم اين وقت گذاشتن ها، اينكه گفته شود همه تصميمات و كارهاي مديران اين وزارتخانه درست و اصولي بود هم حرف گزافه اي است.

الان شرايط طوري شده كه در دستگاههاي دولتي اگر كسي منتظر باشد به فراخور تلاش ها و زحماتش پاداش مالي و يا قدرداني كلامي ببيند، انتظار بيهوده اي است. همه از شما طلبكارند. البته بعضي ها ممكن است مداخلي داشته باشند اما بقيه فقط بايد به حكم اخلاق فردي كار كنند و يا مسئوليت ملي در خودشان احساس كنند وگر نه كم مي آورند و مي بُرند. سكته ناقص هم در كمين آنهاست.

همينقدر بگويم كه روزهاي سختي در انتظار وزير و مديران وزارت صمت است. وزارت صمت به لحاظ نظام مسائل، شبيه هيچ وزارتخانه اي نيست. زمستان ناترازي ها را پشت سر بگذارد، بهار حملات يكدست و حساب شده آغاز خواهد شد.

اين شعار وفاق ملي دكتر مسعود ما ، هم تا الان در بخش « ما هم شريكيم» اثر داشته اما باعث كندي تيغ نقدهاي غيرمنصفانه به دولت نشده است. بسيار از حاميان جدي دولت هم كه مي توانستند در شرايط سخت، پشتيبان دولت باشند، متاسفانه فعلا بيرون در مانده اند و نجيبانه سكوت كرده اند و فقط بايد نظاره كنند. به قول حافظ:

سخن درست بگویم نمی‌توانم دید

که مِی خورند حریفان و من نِظاره کنم