«بوسی جوان» دهکده پارسیان در چین

آغاز تاریخ روابط ایران و چین به نخستین تماس میان دو دولت به سال ۱۴۰ یا ۱۴۱ پیش از میلاد بازمی‌گردد. در این زمان دودمان هان بر چین و اشکانیان بر ایران فرمان می‌راندند. در این زمان از یک سو دولت هان در آسیای مرکزی پیش‌روی کرده و اشکانیان نیز بلخ را گشوده‌بودند؛ ولی برخورد رسمی میان دو دولت چندین سال پس از آن رخ‌داد. در ۱۱۵ پیش از میلاد وو دی امپراتور چین به دلیل گشایش در دادوستد و به ویژه در جستجوی رمه‌های اسب سفیری را به همراه پیشکش‌هایی به دربار مهرداد دوم اشکانی فرستاد.

در دورهٔ اشکانیان، که هم‌زمان با چیرگی دودمان هان بر چین بود، پیوندهای بازرگانی میان دو کشور گسترش رو به فزونی یافت. دو طرف سفیرانی میان یکدیگر رد و بدل نمودند و جهانگردانی از چین نیز از ایران دیدار نمودند. دو کشور محصولاتی را به همدیگر معرفی نمودند که برجسته‌ترین آنان ابریشم چین بود. مسیر بازرگانی این کالای ارزشمند از چین به اروپا از ایران می‌گذشت و راه ابریشم نام‌داشت.

در زمان ساسانیان روابط دو کشور فراز و نشیب بسیاری داشت. ایرانیان بازرگانی ابریشم را در انحصار خویش گرفتند. این انحصار سبب کینه‌توزی‌های بزرگی گشت و چین به دشمنان ایران چون روم پیوست. با حمله عرب‌ها به امپراتوری ساسانیان از امپراتور چین یاری خواستند و سپس گروهی از آنان از جمله دودمان ساسانی به دربار این کشور پناهنده شدند.

اما اثر گذاری ایرانیان پارسی در چین به این موضوع ختم نشد، در هزار كیلومتری جنوب پكن و در حومه شهر یانگجو روستایی وجود دارد كه بیش از 600 سال است رنگ و بوی پارسی دارد و ایران در آنجا به خوبی معروف است، روستای ‘بوسی جوان’ یا دهكده پارسی.

‘دهكده پارسی’ روستایی احاطه شده در میان رودها و دریاچه ها، مملو از درختان كاج و دشت های وسیعی است كه ساكنان آن پیوندی درونی و عمیق با ایرانیان دارند.

آن طور كه در تحقیقات و پژوهش های محلی آمده است دلیل نامگذاری این دهكده به نام ‘دهكده پارسیان’ این است كه یك قهرمان پارسی ساكن منطقه، حدود ۶۰۰ سال پیش برای نجات جان و مال مردم از دست راهزنان، مردم روستا را در جنگ علیه آنان رهبری كرده و در این راه جان خود را از دست داده است، مردم نیز به منظور یادبود این قهرمان بزرگ شهید دهكده را ‘ دهكده پارسیان ‘ نام نهادند و رودخانه ای كه پیكر قهرمان را بكام خود گرفت هم ‘ رودخانه بوسی ‘ یعنی رودخانه پارسی نامیدند.

در دوران سلسله تانگ در حدود سال 600 میلادی، شهر ‘یانگ جو یا یانگژو’ (yangzhou) یكی از بنادر عمده بازرگانی بین المللی آسیا بود با موقعیت استثنایی یعنی جایی كه جاده ابریشم به خط ارتباطی دریا می پیوست.

بر اساس پژوهش های انجام شده در این سال های حدود پنج هزار ایرانی و عرب برای كارهای تجاری در این ناحیه مستقر شدند و بیشتر پارسیان به داد و ستد مروارید و دیگر سنگ های گرانبها پرداختند.

این نكته مورد قبول همگان است كه ده پارسی در زمان های بسیار دور یك بندر بوده است جایی كه كشتی های پارسیان و تجار ایرانی از طریق جاده ابریشم دریایی در آن لنگر می انداخته است.

امروزه هنوز مردم این روستا در مورد كسی كه خودنمایی می كند و ثروت و دارایی خود را به رخ دیگران می كشد، ضرب المثلی دارند كه نشان از گذشته پرافتخاری مردم ایران دارد در این ضرب المثلی می گویند ‘پارسیان با جواهر بازی می كنند’.

بازرگانان ایرانی زندگی مسالمت آمیزی با همسایگان چینی خود داشتند تا این كه به سبب بارش فراوان در این منطقه بلایای طبیعی از جمله سیل بسیار رخ داد، به همین سبب مردم دچار فقر شدند، به دنبال آن دزدی و غارت به اموال كشاورزان بسیار رخ داد.

در این میان مردم دهكده ‘جو شو گه’ در یانگ جو، از همسایگان ایرانی خود برای مبارزه با دزدان كمك خواستند گفته می شود یك مرد ایرانی به عنوان فرمانده مدت های طولانی از دهكده حفاظت كرد تا اینكه او در جنگ با غارتگران كشته شد، بعدها مردم دهكده جسد فرد ایرانی كشته شده كه در رودخانه رها شده بود را بیرون آورده و با احترام و با رسم مسلمانان پارس او را دفن كردند.

در سال 1994 دولت محلی سنگ نوشته ای كه در آن داستان پارسیان را نقل كرده است به منظور دوستی دو ملت در دهكده قرار داد.