صفحه نخست

در تاریخ اقتصاد ایران، کمتر نامی به‌اندازه «علینقی عالیخانی» با مفهوم «عقلانیت صنعتی» گره خورده است. وزیری که در دهه ۱۳۴۰، با نگاهی نظام‌مند و علمی، وزارت اقتصاد را از نهادی اداری به موتور برنامه‌ریزی توسعه بدل کرد. عالیخانی، شاید بیش از هر فرد دیگری، نماد نسلی از تکنوکرات‌ها بود که باور داشتند ایران می‌تواند با تکیه بر علم، مدیریت و شایسته‌سالاری، صنعتی شود ـ نه با دستور و شعار. او در کنار چهره‌هایی چون رضا نیازمند، خداداد فرمانفرماییان و دیگر مدیران نسل تکنوکرات، بنیان سیاست صنعتی ایران را بنا نهاد: نهادسازی، انضباط مالی، جذب سرمایه و فناوری خارجی، و تربیت مدیران حرفه‌ای. این نسل، توسعه را نه محصول بخت تاریخی، بلکه حاصل طراحی نهادی و پشتکار مدیریتی می‌دانست

جذب سرمایه در کشور ما به کمترین میزان خود رسیده، قدرت صادرات پایین آمده، فساد اداری به شدت بالا است و همزمان، میزان کار مفید، پایین است. اینها همه به این باز می گردند که «رویکرد توسعه گرایانه» در سطح مدیریتی کلان وجود ندارد و تا این مساله درست نشود، هرگز به مرز ژاپن و کره نزدیک نخواهیم شد

در بین نوادگان فتحعلی شاه قاجار شاهزاده‌ای بود که قلمش را نه برای ستایش جنگ‌ها و فتوحات، بلکه برای توصیف عطر برنج دم‌کرده و طعم خورش‌های خانگی برمی‌داشت.