سرمایه داری یک منش است و سرمایه گذاری یک روش

مجید گودرزی: داشتن سرمایه ملاک پیشرفت نیست. چنانچه ما کشورهایی را می بینیم که سرمایه های هنگفتی دارند، اما در فقر دست و پا می زنند. اتیوپی و سودان نمونه های از کشورهای غنی، اما عقب مانده هستند. عکس موضوع هم صادق است. در جهان کشورهایی وجود دارند که سرمایه های کمی داشتند، اما با مدیریت اندک سرمایه‌های خود رشد کردند و اکنون در تراز بالای جهانی قرار دارند. سنگاپور ، ژاپن، کره جنوبی و … از این نمونه کشورها هستند.

مبارزه جدی با نظام فاسد، بی رحم و غیر انسانی سرمایه داری موجب احیای  عدالت اجتماعی می شود. اما نباید به بیراهه رفت. جلوگیری از سرمایه گذاری در کشور از پذیرفتن نظام فاسد سرمایه داری، عواقب وخیم تری دارد.

سرمایه داری مذموم و پولداری محبوب توسعه ایی به همراه نخواهد داشت.

اگر تمام سرمایه های کشورهای جهان را در اختیار داشته باشیم و بخواهیم آنها را به شکل کنونی سرمایه گذاری کنیم ، بهبودی در شاخص های کلان اقتصادی و اجتماعی اتفاق نخواهد افتاد. یا بهتر بگوییم اگر بزرگترین اقتصادهای دنیا هم تنها یکسال به سبک و روش ما سرمایه هایشان را مدیریت کنند، فرو خواهند پاشید.

در کشور ما سرمایه های گوناگون کم نیست، اما دچار فقر شدید سرمایه گذاری و یا انحراف در سرمایه گذاری شده ایم. فقر موجود نتیجه کمبود سرمایه نیست، نتیجه انحراف سرمایه گذاری و سودهای سمی است که اقتصاد را با بحران مواجه کرده است.

سرمایه های بشدت گران که هزینه های فرصت مفتخوارگی را تا حد ممکن کاهش داده است و نیروی کاری که در تعادل با سرمایه نیست. استثمار نیروی کار در نتیجه سود سرشار غیر تولیدی، حاصل سیاستگذاری غلط در سطح کلان است. ما نیازمند مهندسی مجدد در مهندسی مالی کشور هستیم.

فقر شدید در کشوری که سرمایه های عظیمی دارد، نتیجه نگاه غلط به سرمایه داری و سرمایه گذاری است.

در این مقوله همین بس که ما از سرمایه گذاری حداکثر مالیات را می گیریم تا جایی که تولید دیگر صرفه اقتصادی ندارد و پول معاف از مالیات است.

ما پولداری را با سود کلان تشویق می کنیم و سرمایه گذاری را با انواع مالیات‌ها، تنبیه می کنیم. این شیوه غلط است.

اکنون نظام سرمایه داری ما از کشورهای لیبرال هم به مراتب بدتر و استعماری تر است. راه سخت کسب درآمد در غرب از سرمایه و راه آسان کسب سودهای موهوم و سمی در ایران.

در یک تز غلط اقتصادی ما میخواهیم بحران اقتصادی مثل رکود، تورم، بیکاری، فقر و … را با یک بحران بزرگتر بنام «بدهی و وام» حل کنیم. این تز کاملا غلط است.

اکنون دولت جدید هم بجای مهار تورم  در بخش مسکن برای تثبیت تورم افسارگسیخته وام می دهد!

سرمایه گذاری نقطه کانونی و اصلی تمام تحولات مثبت اقتصادی است شاید به همین خاطر ربا در اسلام بارها موکدا حرام اعلام شده است.

اکنون وام خرید مسکن در بسیاری از کشورها تا ۹۰ درصد کل مبلغ خرید واحد مسکونی را پوشش می دهد. آنهم با نرخ ۲ درصد.

در ایران اکنون برای خرید یک وام مسکن ۴۸۰ میلیونی لازم است حدود ۱۰۰ میلیون از مبلغ وام را اوراق خرید و در طول ۱۲ سال برای یک وامی که تنها ۳۸۰ میلیون آن در اختیار شماست، ۶۰۰ میلیون تومان سود پرداخت کنید.

بعد تصمیم گیران بخصوص مدیران بانکی با کمال وقاحت و بی شرمی اعلام می کنند این سود بخاطر تورم است. مگر غیر از این است که تصمیمات استعماری شما مسبب این تورم است؟

نظام بانکی در ایران منبع ۹۰ درصد تامین مالی است و متاسفانه با تورم خود ساخته و ایجاد نقدینگی سرسام آور سرمایه های مردم را غارت می کنند.

ما نیاز داریم که بستر سرمایه گذاری را سالم سازی کنیم. آنچه اهمیت دارد، تولید است، نه پول.

اقتصاد مولد ایران اکنون توان جذب سرمایه لازم را ندارد و بخاطر جهش های تورمی سرمایه گذاری در تولید صرفه اقتصادی ندارد.

این در حالی است که راهی بجز سرمایه گذاری و تسهیل آن برای رشد اقتصادی نیست

دولت قبل بستر امن سرمایه گذاری در بورس را نا امن و تا 70 درصد سرمایه های مردم را غارت کرد. این درحالی بود که دولت می‌توانست با ایجاد بستر لازم برای خیل عظیم سرمایه گذاری ها درآمد بیشتری داشته باشد و با مالیات ستانی هم به رونق سرمایه گذاری کمک کند و هم باعث شکوفایی اقتصادی شود.