شکست صنعتی از ناحیه بلند پروازیهای غیر عقلانی ، ناسیونالیسم قومی و سوسیالیسم گله ای

رامین البرزی:

آرژانتین در دهه ۵۰ و ۶۰ آیینه تمای نمای ویران شدن ساختارهای اقتصادی – اجتماعی کشوری بود که دارای همه نوع پتانسیل برای توسعه بود . خوان پرون به سان تمام رهبران پوپولیست جاه طلب جهان سومی تلفیقی بود از بلند پروازیهای غیر عقلانی ، ناسیونالیسم قومی و بعضا سوسیالیسم گله ای.

آرژانتین با استانداردهای حتی کشورهای اروپایی هم در دهه ۱۹۵۰ کشوری ثروتمند به شمار می رفت ، خاک غنی و زمینهای پهناور کشاورزی و دامپروری صنعتی توسعه یافته که در پرتو سیاستهای داهیانه بانک جهانی این کشور را به قطب صادرات صنایع غذایی و محصولات کشاورزی در جهان تبدیل کرده بود .

  اما خوان پرون سودایی دیگر در سر داشت وی می خواست آرزانتین را همچون آلمان به قطب صنایع سنگین تبدیل کند و شعارش این بود که :« گسترش صنایع کشاورزی توطئه ایی بود که امپریالیستها برای عقب نگه اشتن ما بوجود‌آوردند » . پرون سرمایه قابل اعتنایی را که صنایع کشاورزی آرژانتین طی چند دهه جمع آوری کرده بودند را صرف واردات تکنولوژی خودروسازی و فولاد از آلمان کرد ، بانک جهانی فورا به مقابله برخاست و آن را بیش از حد جاه طلبانه و غیر واقعی خواند

صنعتگران و کارخانه داران آرژانتینی هیچ تجربه ای در صنایع سنگین و فلزی نداشتند ، آرژانتین فاقد کارگر متخصص در این صنایع به تعداد کافی بود و مجبور شد بخش اعظم این نیروی متخصص را نیز از خود‌ آلمان تامین کند ، دولت پرون بلافاصله ارتباطش را با بانک جهانی قطع کرد و دست سرمایه داری جهانی را از آرزانتین کوتاه کرد و کشور را به سرمایه داری ملی واگذار کرد ، آنچه در آرژانتین وبرزیل با آب و تاب سرمایه داری ملی خوانده میشود تلفیقی بود از بورژوازی رانت خور داخلی که به دولت وابسته بود و نه تکنولوژی غربی را داشت و نه دلیلی برای مستقل بودن به لطف وام های کلان دولت را ، سرمایه اجتماعی پایین و فرهنگ لمپن پرور امریکای لاتین که در آن خلاقیت و موفقیت تقریبا بی معنی است را به این سیاهه اضافه کنید.

  لازم به یادآوری نیست که نتیجه سیاستهای توسعه ای پوپولیستی پرون در دوران زمامداریش چه شد ، صنایع سنگین آرژانتین با ورود به رقابت جهانی در دهه ۸۰ به راحتی ورشکست شدند و آرژانتین به بدهکار ترین کشور جهان تبدیل گشت ، امروزه نیز بخش اعظم صادرات این کشور را همان صنایع کشاورزی و غذایی که بانک جهانی و نه دولت‌ آرژانتین در آن ها سرمایه گذاری کرد را انجام می دهند ، برنده واقعی این بلند پروازی جاه طلبانه صنایع خودروسازی آلمان بودند که توانستند با هزینه ای دولت آرژانتین تاسیسات عظیمی در این کشور راه بیاندازند و با اتکا به نیروی کار آرزان قیمت تر در این کشور گوی سبقت را از رقبای فرانسوی و ژاپنی خود در آن دوران بربایند .

شکست برنامه های توسعه ای در آرژانتین و برزیل در آن برهه نتیجه اتکا بیش از حد به سرمایه داری ملی ، برنامه های غیر واقعی، عدم ارتباط گسترده با سرمایه داری جهانی و اختلاف شدید بین سرمایه داری ملی و بین المللی بود .