موضع خیامی و بسیاری از سرمایه داران در سالهای بعد از انقلاب برگشتن و کارکردن بود

بهزاد نبوی وزیر صنایع سنگین در دولت موسوی می گوید:

همین خیامی ها{مالک ایران ناسیونال} اول گاراژدار بودند و بعد به تدریج اتاق ساز و سپس خودرو ساز شدند. البته صنایع ما در آن دوره، خصوصا صنایع خودروسازی، تراکتور سازی، ماشین آلات راه سازی عموما در مرحله مونتاژ بودند. حال اگر آن بورژوازی قبل از انقلاب باقی می ماند و رشد می کرد، ممکن بود اتفاق دیگری در صنعت بیفتد.

زمانی که من در زمان رژیم شاه در  زندان بودم با دیگر انقلابیون در باره وضعیت صاحبان صنایع بزرگ و در واقع  بورژوازی صنعتی بحث می‌کردیم. اکثرا اینها را وابسته به حکومت و عامل تحکیم رژیم می دانستند اما من تحلیلم متفاوت بود و معتقد بودم که اینها خودشان زیر فشار رژیم قرار دارند

مثلا من یادم هست در سال ۱۳۵۴ آقای خیامی به دنبال انعقاد قرار داد با شرکت پژوی فرانسه بود؛ در واقع همین کاری که ما در سال ۱۳۶۸ کردیم. اما به محضی که خیامی این تصمیم را گرفت، دولت بلافاصه ۳۰۰۰۰ خودروی هیلمن  از شرکت روتس انگلیس(تولید کننده پیکان) وارد کشور کرد. چرا که روابط رژیم با انگلیسی ها بهتر بود و نمی خواست اجازه دهد پژوی فرانسه وارد کشور شود.

موضع خیامی و بسیاری از سرمایه داران در سالهای بعد از انقلاب برگشتن و کارکردن بود. به یادم دارم که حدود ۲یا۳ ماه بعد از پیروزی انقلاب (یعنی اوایل سال ۵۸) یکی از دوستان که از اعضای نهضت آزادی، در دوره دانشجویی من در پلی تکنیک بود، به دیدنم آمد و گفت که خیامی می گوید من حاضرم ۱۰۰۰ میلیارد تومان پول بیاورم و ایران خودرو را احیا کنم و راه بیندازم.

برگرفته از مصاحبه بهزاد نبوی با مجله کارخانه‌دار