زمانی که صنعت فولاد کشور در چند دهه پیش توسط روس ها در اصفهان تاسیس شد، رونق نمایانی به شهر اصفهان و شهرهای اطراف آن بخشید. متخصصینی که در سال ها شهر بزرگ اصفهان را برای فولاد سازی برگزیده بودند، نیک می دانستند که این شهر به سبب برخورداری از منابع اب کافی، کارگران ارزان به آسودگی می تواند به شهر تهران و به طریق اولی به صنعت کشور جانی دوباره ببخشد. آن هنگام به اندازه ای صنعت فولاد کشور در شهر اصفهان رونق افزایی داشت که در طول زمان به «نماد» پیشرفت بدل شد.

صنعت فولادسازی را می توان یکی از صنایع مادر در هر کشوری دانست. این صنعت ضمن ایجاد شغل برای میلیون ها نفر در دنیا ماده اولیه مورد نیاز صنایع مختلفی را تامین می کند و می تواند زمینه را برای رشد اقتصادی و توسعه صنعتی در هر کشوری فراهم کند.

بعد از تعطیلی لیگ‌های فوتبال، کرونا شرکت‌های ورزشی را هم تعطیل کرده است.

بحران امروز صنایع ما، در نگرش و رفتار بخش خصوصی و صاحبان کسب و کار نیز ریشه دارد و یا حداقل می شود گفت بخش خصوصی هم بی تقصیر نیست. ژاپنی ها ضرب المثلی دارند که می گوید« قبل از اینکه به فکر چگونه بردن باشی، باید به فکر چگونه نباختن باشی!». متاسفانه، بسیاری از کسب و کارهای خصوصی ما هنوز به شیوه سنتی عمل می کنند و حاضر به پذیرش اصل تغییر نشده اند.

یک روز همه چیزم را از دست دادم. خانه، ویلا، ماشین همه چیز را که با زحمت به دست آورده بودم. با چشم گریان به خانه آمدم. همه چیز را برای همسرم تعریف کردم. همسرم گفت: «بلند شو از نو شروع می‌کنیم». گفتم: «دیگر نمی‌توانم چون همه چیزم را از دست دادم»، گفت: «امید داری؟» گفتم: «بله»، گفت: «پس می‌توانی». قابلمه‌ای آورد و گفت از همین جا شروع می‌کنیم. سالاد الویه، کشک بادمجان و شله‌زرد می‌پزیم و می‌فروشیم.

من آهنگر بودم و به کاوه آهنگر عشق می ورزیدم. بنابراین اسم شرکتم را «ایران کاوه» گذاشتم و اسم فرزندم را فریدون.