تبريك به استاد محمد اربابي و يك نكته در باب همكاري نخبگان در توسعه محلي

همشهري تربت جامي مقيم تهران، جناب آقاي دكتر محمد اربابي، متخصص روانپزشكي، به رتبه «استادي» در دانشگاه علوم پزشكي تهران ارتقاء يافت.

استاد يا «استاد تمام» (professor) بالاترين مرتبه اي است كه مدرسين رسمي دانشگاهها، بعد از طي مراحل «مربي گري-Instructor »، «استادياري-Assistant Professor » و «دانشياري- Associate Professor» به آن نائل مي شوند كه البته نيازمند سوابق موثر اداري و آموزشي بوي‍ژه تاليف كتب و مقالات علمي/ پژوهشي است. يك استاد بعد از گذشت 10 سال فعاليت دانشگاهي، مي تواند به مرتبه « استاد ممتاز» ارتقاء يابد.

در كشورهاي اروپايي و آمريكا و بوي‍ژه در دانشگاههاي معتبر و قديمي، كسي كه استاد ممتاز مي شد مي توانست در آن دانشگاه صاحب «كرسي تدريس» شود و در يك موضوع يا رشته اي تا آخر عمر تدريس كند و بعد از مرگ او، معمولا اين سمت به شاگرد برجسته او و يا فردي هم شان علمي او، واگذار مي شد. چيزي شبيه حق پوشيدن پيراهن ورزشي با فلان شماره در تيم هاي مشهور فوتبال.

در ايران و خاصه در رشته هاي علوم اجتماعي، متاسفانه ترقي اداري افراد، خيلي از اين قاعده پيروي نمي كند و تا حد زيادي آغشته به مسائل سياسي و ايدئولوژيك شده و به برند و جايگاه دانشگاههاي كشور هم آسيب زده است. يك فردي با تمام سوابق آموزش و پژوهشي، ممكن است سالهاي سال، از استادياري فراتر نرود و يا يك استاد به خاطر حرف منتقدانه اي، زودتر از موعد مقرر بازنشسته شود. در رشته هاي حساسي مثل علوم سياسي، رسيدن به بازنشستگي براي افراد مستقل و صاحب نظر، منتهاي موفقيت است!

اين مقدمه را عرض كردم كه بگويم درجه استادي كه جناب آقاي دكتر اربابي با سعي و ممارست علمي خود كسب كرده، براي ايشان كار ساده اي نبوده است. به همين بهانه و به ميمنت اين افتخار، بدنيست يادآوري كنيم كه توسعه و يا ايجاد تغييرات مثبت در اوضاع اقتصادي و اجتماعي منطقه جام، تايباد، باخرز و صالح آباد، نيازمند پرورش نيروي انساني تحصيل كرده و آموزش ديده نظير ايشان و از همه مهمتر، برنامه و اراده اي براي جلب همكاريِ آنان است.

در اينكه هر فرد تحصيلكرده و متخصصي بايد نسبت به اوضاع شهر و دياري كه از آن برآمده است، احساس مسئوليت كند، بحثي و ترديدي نيست، البته امري كاملا اختياري است و نمي شود در اين خصوص،كسي را وادار به همكاري كرد. اما در ميان مسئولين و بوي‍ژه مردم آن منطقه هم، بايد اراده اي قوي در جهت حفظ و بهره گيري از اين سرمايه هاي اجتماعي وجود داشته باشد.

از سويي، فراموش نكنيم كه هر فردي در هر مرتبه اي، در زندگي مشغله هاي شخصي و شغلي دارد كه بايد ميان انتظارات ما و وقت و مقدورات او، تناسبي وجود داشته باشد. گاهي برخي از ما، نسبت به افراد صاحب مقام و يا مِكنت، علي الخصوص نسبت به مقامات دولتي مقيم مشهد و تهران، نگاه طلبكارانه اي داريم و بدون توجه به نوع مسئوليت وميزان اختيارات آنها، همه مطالبات تاريخي خود را، ازآنان طلب مي كنيم كه متاسفانه نتيجه اي جز دلسرد كردن و سرخوردگي معدود افراد علاقمند به اين امور، در پي ندارد.

البته اين به معني نفي حق مطالبه گري نيست و بايد اين فرهنگ را در مردم منطقه تقويت كرد تا يقه مقامات مسئول بوي‍ژه مقامات محلي را محكم بگيرند و راه حرف ها و وعده ها و ادعاهاي مفت و غيرمسئولانه را ببندنداما همه كساني كه به مسائل اداري آشنايي دارند، به درستي مي دانند كه انجام بسياري از كارها در منطقه، بايد از كانال مقامات رسمي مثل نماينده مجلس، فرماندار، بخشدار و روساي ادارات و نهادهاي دولتي و حكومتي انجام شود و امكان ورود مستقيم براي ديگران، ميسر نيست.

واصح تر عرض كنم: به جز فعاليت هاي خصوصي و نيكوكارانه كه افراد به ميل خود انجام مي دهند، در ساير مسائل مرتبط با توسعه منطقه، هر كاري بايد از مسيرهاي قانوني و از طريق كمك به مقامات، سازمان ها و نهادهاي رسمي مستقر در منطقه انجام شود كه تحقق اين امر هم نيازمند تقاضاي همكاري و يا حداقل حس همكاري ميان اين مقامات منطقه اي با ساير افراد توانمند خارج از منطقه است. چنين همكاري هايي متاسفانه هنوز به شكل مطلوب پيش نرفته است كه اميدواريم، روزي چنين شود

در پايان، ضمن تبريك مجدد به جناي آقاي دكتر محمد اربابي، اميدوارم كه با حسن خلق، روشن بيني و مسئوليت اخلاقي و اجتماعي كه شخصا در ايشان سراغ دارم، بشود از اين فرصت و اين شخصيت فرهيخته علمي در حوزه هاي مرتبط با توانايي و تخصصش، بهره بيشتري گرفت.