چرا ویتامین‌ها نمی‌توانند سیستمِ ایمنی را «تقویت کنند؟»

در یک آگهی که در سال ۱۹۱۸ درباره آنفولانزای اسپانیایی به چاپ رسیده، می‌خوانیم: «آنفولانزای اسپانیایی چیست و چطور درمان می‌شود»؛ و چند خط بعد می‌خوانیم: «آرام بمانید و ملین مصرف کنید». اُ، ضمناً پماد آن را زیاد مصرف نکنید.


آنفولانزای اسپانیایی ۱۹۱۸، کشنده‌ترین بیماری در تاریخ است که نزدیک به ۵۰۰‌میلیون نفر (یک‌چهارمِ جمعیتِ جهان در آن زمان) را آلوده کرد و منجر به کشته شدنِ ۱۰‌میلیون نفر در سراسر جهان شد.


اما هر بحرانی، فرصتی نیز در پی دارد و در زمانِ شیوع آنفولانزای اسپانیایی بازارِ انواعِ قرص‌ها، پماد‌ها و روغن‌ها از جمله روغنِ مار داغ بود. این آگهی‌ها مرتب در کنارِ عناوینِ اخبارِ خیره‌کننده روزنامه‌ها به چاپ می‌رسیدند.







اکنون ۲۰۲۰ است و چیزی تغییر نیافته است. اگرچه فاصله بینِ کووید-۱۹ و آنفولانزای اسپانیایی یک قرن است و طی این مدت علمِ پزشکی پیشرفت‌های زیادی داشته؛ هنوز درمان‌های مردمی و عوامانه وجود دارند. این بار با عنوانِ «تقویتِ» سیستمِ ایمنی.


از شایعاتی درباره اثری خودارضایی در افزایشِ تعداد گلبول‌های سفید که این روز‌ها در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخد که بگذریم؛ به توصیه‌هایی درباره مصرفِ موادِ مغذی برای تقویتِ سیستم ایمنی می‌رسیم. این بار ما را تشویق می‌کنند که غذا‌هایی را مصرف کنیم که غنی از آنتی‌اکسیدان‌ها و ویتامین سی هستند (در سالِ ۱۹۱۸ به مردم توصیه می‌شد که پیاز بخورند)؛ شبهِ دانشمندان همچنین مصرفِ قارچِ کامبوچا و پروبیوتیک را تجویز می‌کنند.


برطبقِ یک منبع، چایِ سبز و فلفل قرمز به مراتب بهتر از ماسکِ صورت از افراد در مقابلِ کووید-۱۹ محافظت می‌کنند. این ادعا بسیار جسورانه و به شدت تردیدآمیز است، زیرا ماسک صورت می‌تواند خطرِ مبتلا شدن به ویروس‌های تنفسی را تا ۵ برابر کاهش دهد.


چیزی با عنوانِ تقویتِ سیستمِ ایمنی وجود ندارد


متأسفانه، این ایده که قرص‌ها، مکمل‌های آنچنانیِ غذایی یا عاداتِ سلامتی میانبری برای تقویتِ سیستمِ ایمنی هستند، فقط یک افسانه است. درحقیقت، مفهومِ «تقویتِ» سیستمِ ایمنی در علم معنا ندارد