آثار الوزرا، یادگارهایی از علینقی عالیخانی در خیابان‌های ایران

 عالیخانی این شرکت را نوسازی کرد، مدیر لایقی در رأس آن گماشت و فرش‌های نفیس را از سراسر ایران در آن گرد آورد و دنیایی از طرح و رنگ و ذوق و تنوع ساخت. او قیمت‌ها را متعادل کرد، تعداد زیادی کارگاه فرش‌بافی در شهرهای ایران ایجاد کرد، شرکت فرش را با دست‌بافته‌های نقاط مختلف غنی ساخت و نمایشگاهی پدید آورد که نماینده‌ی واقعی صنعت فرش‌بافی ایران بود. این شرکت و نمایشگاهش هنوز در خیابان فردوسی خودنمایی می‌کند و یادگار یک وزیر لایق است.

 از اوایل دهه‌ی پنجاه، مردم تهران با پدیده‌ی تازه‌ای به اسم نمایشگاه بین‌المللی مواجه شدند. وقتی از بزرگراه چمران به سمت شمال می‌رویم، نرسیده به هتل هیلتون (استقلال امروز) در طرف راست، سر پیچ ولنجک محوطه‌ی بزرگی قرار دارد که چندین کیلومتر مربع وسعت دارد و نامش «نمایشگاه بین‌المللی» است. این نمایشگاه از سال ۱۳۵۰ تا سال ۱۳۵۷ و حتی دو سه سال بعد از آن مکانی برای تهران‌گردی بود.

هر سال به مدت ده روز نمایشگاه برپا می‌شد و از صبح تا شب در آنجا غلغله بود و جمعیت در آن موج می‌زد. خانواده‌ها، از زن و مرد و کودک، برای تماشای نمایشگاه هجوم می‌آوردند و با پدیده‌های صنعتی و فناوری دنیا آشنا می‌شدند. در آن زمان کسی به این فکر نمی‌کرد که نمایشگاه ثمره‌ی کار علینقی عالیخانی است اما اگر او نبود زمین نمایشگاه آهسته آهسته خورده می‌شد و حداکثر به یک شهرک مسکونی تبدیل می‌شد، نه مکانی عمومی و عام‌المنفعه.

 امروزه در بخش غربی خیابان جمهوری و سراسر خیابان نادری و چهارراه استانبول و پیاده‌رو خیابان فردوسی، دستفروشان، نشسته یا ایستاده، دلار صدهزار تومانی می‌فروشند. شاید نه فقط کسانی که سن و سالی از آنها گذشته، بلکه جوانانی هم که از آنجا عبور می‌کنند حسرت دلار هفت تومانی به دل دارند. هفت تومان که سهل است، در صرافی‌های خیابان فردوسی شش تومان و نُه قران می‌فروختند، یک ریال ارزان‌تر از بانک ملی. این دلار هفت تومانی هم یادگار دوران علینقی عالیخانی بود.

تا پیش از دوران وزارت عالیخانی قیمت هر دلار هشت تومان بود و مصرف چندانی نداشت. تلاش و کوشش او سبب رشد اقتصادی شد، قیمت دلار کاهش یافت و به هفت تومان رسید. این قیمت تا زمان انقلاب برقرار ماند و بعد سیر صعودی به خودش گرفت و حالا قیمتش به فلک رسیده است. وقتی که قیمت دلار هفت تومان بود هیچ دستفروشی در خیابان دلار نمی‌فروخت. هرکس دلار می‌خواست به مغازه‌ی فروش ارز می‌رفت و هر قدر دلار می‌خواست به قیمت کم می‌خرید.