آن پير نيكخو

♻️ 22 آبانماه، سالروز در گذشت استاد ابراهيم شريف زاده از پيشكسوتان موسيقي مقامي خراسان است. او در سال 1295 در باخرزِ خراسان رضوي به دنيا آمد و در سال 1395 به دليل بيماري و كهولت سن از دنيا رفت.

♻️ شريف زاده يكصد سال عمر كرد كه حداقل هشتاد سال از آن، صرف امور هنري اعم از نوازندگي و خوانندگي شد اما شوربختانه در باره زندگي و شرح حال اين مرد بزرگ، شايد 8 صفحه نوشته پيدا نشود! از آن دسته گنجينه هايي بود كه قبل از آنكه قدرش دانسته شود، چشم از جهان فروبست.

♻️ او سه نسل از نوازندگان موسيقي نواحي جام و باخرز و تايباد را به چشم ديده بود و قديمي تر از استاد نورمحمد درپور و استاد غلامحسين سمندري به حساب مي آمد كه استاد پور عطايي در امتداد آنها قرار داشت. پير دير خنيانگران شرق ايران بود.

♻️ زندگي ابراهيم شريف زاده به سختي گذشت. نه صرفا به دليل تنگناهاي معيشتي، بلكه به خاطر سالهايي كه به اجبار سكوت كرد و از موسيقي دور شد. در دهه 1360 فقط اذان مي گفت كه در آن هم البته گونه اي از موسيقي گوشنواز جاري بود.

♻️ او روستازاده اي پرتلاش و كم توقع و عاشق هنري بود كه از نياكانش آموخته بود. نسل شريف زاده ها متعلق به عصر جشنوارها و تقدير ها و تشويق ها نبودند. براي آنها، موسيقي نوعي كارِدل و شايد گونه اي از عبادت و نيايش بود. همين عشق باعث شد كه بيش از نيم قرن با دوست شفيقش غلامحسين سمندري همكاري و همدلي و همنوازي كند.

♻️ رجوع دوباره به موسيقي محلي خراسان در دهه 70 شمسي اتفاق افتاد؛ زماني كه براي معرفي شريف زاده به جامعه خيلي دير شده بود. البته طي سه دهه گذشته قطعاتي چون «سروخرامان»، «خون پاش و نغمه ريز» و «دلبر رعنا» ضبط شد و مورد استقبال هم قرار گرفت. حتي فيلم هاي كوتاهي در باره زندگي او نيز تهيه شد اما همچنان استعداد هنري و بوي‍‍ژه قدرت صداي او ناشناخته ماند. به عنوان مثال هنر «پادايره خواني» كه از مهارت هاي منحصر به فرد او بود، هيچ وقت به درستي اجرا و ارائه نشد و تقريبا مغفول ماند.

♻️ شايد بهترين شناخت از گوهر و هنر شريف زاده را مهدوي اخوان ثالث شاعر بزرگ خراسان كسب كرد. در سال 1361 مرتضي كاخكي نواري با صداي شريف زاده و سمندري را به اخوان رساند و او باشنيدن صدا و نواي آنها منقلب شد و در وصف هر كدام شعري سرود.

✔️ اخوان اين شعر را نوشت تا به شريف زاده برسانند و به سهم خودش قدردان هنر او باشد:

..آقاشریف زاده که همراه ساز بود
بودش صدا مناسب و اشعار هم نکو

آقای شهر و این همه خوش ذوق واهل دل
لطفی کن و سلام مرا عرض کن به او

از موی یار نازک خود تا چه دیده است
کاینسان به درد نالد، پیری چو من دو مو

آواز پیر وساز تو دیگر بباد داد
هم عرِ “رادیو”رَه و هم وِز”تل وزو”

چیزی نمانده بود مسلمان شویم باز
ز الله و یار گفتن آن پیر نیکخو…

…………………………………………………………..
🌿💐 روح آن هنرمند فقيد شاد