به سمت ميرجاوه

صبح پنج شنبه، اول آذر برنامه هاي رسمي رئيس جمهور شروع شد و بعد از بازديد از پارك علم و فناوري به اتفاق وزير صمت در نشست مشترك با فعالان اقتصادي استان شركت كردند.

مشكلات مطروحه فعالان اقتصادی، تقريبا همان گلايه هاي همیشگی سرمايه گذاران و كارآفرينان از وجود مقررات دست و پاگير و عدم تخفیفات مالیاتی و حقوق دولتی و نیز فقدان برنامه هاي تشويقي براي جذب سرمايه گذاري ها و از اين قبيل مباحث بود.

تنها مايه خوشحالي آنها، انتصاب استاندار بومي بود كه اميدواري جاي انتقادهاي تند و گزنده را کرفته بود و اين را مي شد به عينه ديد و شنید. احساس می کردند که به یک مطالبه تاریخی دست یافته اند.

استاندار بلوچ و اهل سنت جدید هم در همان قالب های رسمی و اداری حرف می زد. فقط یک جا اشاره ظریفی کرد که مثلا بازارچه ها و پایانه های مرزی که در دولت قبل افتتاح شده، هنوز به بهره برداری نرسیده است! این افتتاح های زودرس هم( بعد از کلنگ زنی های مکرر) شاید از اختراعات مدیریتی ما ایرانی ها باشد.

ظهر همان روز، به همراه تيم همراهان وزير صمت به سمت شهر مرزي ميرجاوه حركت كرديم كه در حدود 90 كيلومتري زاهدان قرار دارد. ناگفته نماند كه زاهدان فقط يك استان مرزي نيست و در واقع نقطه اتصال خاورميانه به شبه قاره هم محسوب می شود.

جاده اي كه از زاهدان به ميرجاوه مي رفت، در امتداد مرز پاكستان قرار داشت و در دو طرف مرز پاسگاههاي دوكشور قابل مشاهده بود. در سمت پاکستان رشته کوههای تفتیده و تو در توی و نسبتا هولناکی به نظر می رسید که احتمالا منشا بسیاری از حملات پراکنده و نا امنی های اشرار و معارضین به درون کشور باشد. سربازان جوانی را می دیدم که بصورت آماده باش، کل نوار مرزی را زیر نظر داشتند.

وزیر صمت در طول مسیر در گمرک و پایانه مرزی و چندجای دیگر پیاده شد و ضمن بازدید با مدیران، مردم و مسئولان محلی گفتگو کرد. عصر همان روز هم جلسه شورای اداری میرجاوه برگزار شد. مردم و مدیران محلی گلایه و تقاضا داشتند که واردات در حد تجارت چمدانی برای مردم مرزی میسر باشد. آنها به درستی اشاره داشتند که پاکستان یک کشور بی دولت و بی قانون است و به موافقت نامه های مرزی احترام نمی گذارد. یک وارد کننده دام می گفت قوانین آنها به شکلی است که اگر گمرک ایران یک ساعت در صدور مجوز تاخیر کند، مقامات پاکستانی، می توانند، کل دامها را به مزایده بگذارند!

دختر بچه ای در طول مسیر جلوی آقای اتابک را گرفت و در چند جمله کوتاه و اثر بخش تقاضای ساخت مدرسه ای توسط وزارت صمت کرد که در جا با موافقت وزیر صمت مواجه شد. این فشرده ترین نوع دیپلماسی نتیجه بخش بود که من به چشم دیده بودم.

شب برگشتیم به محل اقامت و از طریق تلویزیون نشست رئیس جمهور با مطالبه گران استان و فعالان ستاد انتخابات آقای پزشکیان را تماشا کردم. خیلی صریح و با صداقت حرف می زدند.

بصورت ضمنی انتقاد داشتند که در دولت پزشکیان از فعالان ستادهای انتخابات او استفاده چندانی نشده است. یکی به شوخی یا جدی تکه سنگینی به رئیس جمهور انداخت و گفت : « آقای پزشکیان، شما که فعلا تنها نماینده ما در دولت چهاردهم هستید…. ! » آقای پزشکیان و حضار خندیدند و دست زدند.

این روزها، پزشکیان بودن هم کار راحتی نیست. اما به گمانم خوشحال بود که حداقل به بخشی از قولهای خودش در خصوص سیستان و بلوچستان اعم از انتخاب استاندار بومی، انجام اولین سفر استانی به این استان و نیز تلاش برای ایجاد وفاق و کاهش نسبی از آلام مردم این دیار گامهایی بر داشته است.

خبر دیدار او با مولانا عبدالحمید، تاثیر فوق العاده مثبتی در میان مردم داشت و تدبیر بهنگامی بود. ما هم به برکت این دیدار جرات پیدا کردیم و چندتا عکس یادگاری از نمای بیرونی و فوق العاده زیبای مسجد مکی زاهدان گرفتیم.

ساعت یازده شب از فراز آسمان شهر بردبار و آرام زاهدان گذشتیم و به تهران بازگشتم. من در باره فرهنگ و تاریخ بلوچستان ایران قبلا مقالاتی نوشته ام. شک نکنیم که بلوچ‌ها به عنوان سنگ خاراي درون رود ايران، همیشه پا برجایند و قطعه انکار ناپذیری از هويت ملي ما بوده و خواهند بود.ديوارهاي كاهگلي روستاهاي مرزي جنوب شرقي ايران، هنوز هم مستحكم ترين حصار در دفاع از این مرز و بوم به حساب می آیند.