چه بر سر بسته حمايت از صنايع آمد؟!

محمد علیپور- تدوين و ابلاغ اين بسته در ميان بحران فزاينده قطع دراز مدت گاز و برق كه نفس صنايع كشور را به شماره انداخته بود، اگر نگوييم معجزه، لااقل دريچه اي براي عبور كسب و كارها از اين وضعيت و وانفسا بود و با استقبال بي سابقه رسانه ها، تشكل ها و بويژه اصحاب توليد قرار گرفت.

مطابق سياست هاي جبراني مندرج در اين بسته، وزارتخانه هاي اقتصاد، نفت، نيرو و كار هر يك تعهداتي را پذيرفته بودند كه از طريق تاخير و يا تعويق در وصول ماليات، ارزش افزوده، سهم كارفرما در بيمه و تامين اجتماع و نيز تقسيط هزينه هاي برق و گاز، فضاي تنفسي براي صنايع باز كنند تا ضمن حفظ قدرت كسب و كارها در تامين مالي و مواد اوليه، از تعطيلي كارخانه ها و واحدهاي توليدي و نيز اخراج كارگران پيشگيري شود.

استدلال اصلي تدوين كنندگان اين بسته حمايتي اين بود كه صنايع كشور با ميانگين حدود 8 تا 12 ساعت قطعي برق و گاز روزانه، تقريبا تمام خطوط قرمز تاب آوري را طي كرده و رمقي براي ايستادگي در خط توليد آنهم زير فشار كمر شكن ماليات و حقوق و دستمزد و بيمه و قبوض انرژي ندارند. در برخي صنايع بويژه در حوزه فولاد و معدن، قطع گاز و برق فقط به كاهش تيراژ و هزينه توليد منجر نمي شود، بلكه برخي از كوره ها و دستگاهها، براي هميشه از چرخه فعاليت، باز ايستاده و خاموش و خارج مي شوند!

با همه ضرورت ها و اضطرارات، بسته حمايتي مورد نظر، نزديك به دو هفته است كه براي انجام برخي اصلاحات به كميسيون تخصصي دولت ارجاع خورده و به عبارتي در ايستگاه وزارت اقتصاد و نفت و نيرو، متوقف مانده است. در حاليكه، همه اين وزارتخانه در حوزه توليد، داراي مسئوليت مشترك هستند و اتفاقا، تامين انرژي و زير ساخت هاي توليد از وظايف ذاتي آنها محسوب مي شود؛ همانطور كه خود توليد، وظيفه ذاتي وزارت صمت است.

همان طور كه بارها اعلام شده است، از 26 آذر تا پايان بهمن ماه 1403، به دليل برودت هوا و افزايش مصرف برق و گاز خانگي و در نتيجه كاهش سهم كارخانجات از انرژي، يكي از هولناك تري زمستان هاي پيش روي صنايع كشور است و هر روز آن براي صاحبان كسب و كارها و مديران صنايع كشور، به خاطره حجم شوك و استرس و دلهره، مصادف با صدبار مردن و زنده شدن است. آنها بيش از هر كسي حتي تصميم گيران در باره بسته پيشنهادي مي دانند، صنايعي كه افتاد و زمين خورد، لزوما بلند نخواهد شد و اين همان كابوسي است كه تصورش هم هراس انگيز است.

وانگهي، دو ماهه پاياني سال در ادبيات توليد و كسب و كارها، «شب عيد« ناميده مي شود. بسياري از ديون واحدهاي توليدي به كارگران و يا ساير دستگهاي ذينفع، در همين دو ماهه آخر تسويه مي شود. بازار نيازهاي شب عيد شهروندان هم معمولا بواسطه توليدات ماههاي دي و بهمن، تامين و تنظيم مي شود. بنابراين، اگر اين بسته بيش از اين معطل اراده اين سه وزارتخانه وزين بماند، علنا مصداق نوشدارو بعد از مرگ سهراب خواهد!

اي كه دستت مي رسد، كاري بكن
پیش از آن، کز تو نیاید هیچ کار ! ‎