به ياد مرحوم پاسدار غلام نبي جاودان

مرحوم جاودان اهل روستاي اشتيوان باخرز بود كه در همان سالهاي نخست انقلاب به عضويت سپاه درآمد و به دليل رشادت هايي كه در جنگ به خرج داده بود، به فرماندهي سپاه شهرك باخرز در سالهاي 64 و 65 رسيده بود.

قامت بسيار بلند و رعنايي داشت و وقتي كه در صف نظاميان مي ايستاد، تقريبا يك سر و گردن از همه بلند تر بود. نظاميان باخرز و تايباد، خيلي به لحاظ مسئوليت و رتبه و درجه و مقام نظامي، رشد و ترقي نمي كردند و فقط مي جنگيدند. او از معدود افراد بومي بود كه به اين مرحله و درجه فرماندهي رسيده بود.

بيشترين چيزي كه از او در يادم مانده است، سخنراني هايي بود كه صبح زود براي ساير پاسداران و بسيجيان از پشت بلندگوهاي بزرگ و قديمي ايراد مي كرد. دبيرستان ما در شهرك باخرز، تقريبا نزديك به همان پادگان سپاه بود و هر روز صبح، صداي او را مي شنيديم كه دارد كوبنده صحبت مي كند و البته خيلي هم طولاني صحبت مي كرد.

فضاي جنگي در كشور حاكم بود و هم سخنرانان حوصله حرف زدن داشتند و هم ديگران حوصله شنيدن و بواسطه صداقت اين قبيل آدم ها بود، كه حتي ما هم كه مخاطب مستقيم آن سخنان نبوديم، از شنيدنش احساس ناراحتي و مزاحمت نمي كرديم.

غلام نبي جاودان مثل اغلب پاسداران دوران جنگ، انسان رزمنده و باورمندي بود. شايد قسمت او بود كه از ميان آن همه گلوله توپ و تانك و خمپاره در خط مقدم جنگ به سلامت عبور كند و عاقبت در سكوت و آرامش بواسطه بيماري از پاي در آيد و براي هميشه خاموش شود. گمانم دچار سرطان شده بود و در اواخر و يا پايان جنگ درگذشت.

در اين چند دهه اخير، من نديدم كسي يا كساني چيزي در باره او نوشته باشند و يا مراسمي براي تجليل و تقدير از او كه در اجر، شريك همه شهيدان بود، برگزار شده باشد. . اين ها همه از عواض تبديل هم رزم و همسنگر به همكار و همسايه است! نسل رزمندگان دوران جنگ، خودشان هم خودشان را فراموش كردند!

من نقد و اعتراض نسل هاي جديد را درك مي كنم اما اين توفيق را هم داشته ام كه آدم هاي پاك و صادق و زلالي مثل غلام نبي جاودان را هم به چشم ببينم. افسوس كه كه افرادي به دنبال تجاري سازي آن ارزش ها، رفتند و فضاي جامعه را چنان بر انگيختند كه امروزه، حرف زدن از آن اسوه هاي شهامت و شرافت، كار راحتي نباشد !

آهسته تر خرام در این دشت ای صبا
ما بذر لاله کاشته‌ایم این حدود را

🌺 روحش شاد و يادش گرامي