سخنی انتخاباتی با همشهریانم: به چه کسی رای بدهیم که پشیمان نشویم؟

امروز چهارشنبه 6 تیرماه، آخرین فرصت تبلیغات نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری در کشور است و تقریبا همه شما، کمابیش، سخنان و برنامه ها و قول و قرارهای کاندیداهای محترم را شنیده اید.

قصد من، ارزیابی شخصیت و یا  و نقد برنامه های ارائه شده توسط آنها نیست؛ اما در هر صورت، اکنون دو جریان اصلی و شناخته شده، در مقابل هم قرار گرفته اند:

 در یکسوی آن، آقایان قالیباف، جلیلی، زاکانی و قاضی زاده هاشمی قرار دارند که بنا به گفته خودشان،  مدافع ادامه دولت مرحوم رئیسی هستند و در صورت پیروزی در انتخابات، حداقل در زمینه تورم و گرانی و اشتغال و مسکن و بهداشت و ارز و در مجموع، اوضاع معیشت مردم، به احتمال زیاد وضعیت همین باشد که هست. به عبارتی، مدافع وضع موجود هستند. بنابراین، از مردمی که این وضعیت را قبول دارند، تقاضا می کنم که حتما در انتخابات شرکت کنند و به یکی از این چهار نفر رای دهند. هر چند که ممکن است برخی از آنها به نفع هم کنار بکشند

در مقابل اینها، آقایان پزشکیان و پور محمدی قرار دارند که  که مطابق آنچه خودشان اعلام کردند، از وضعیت فعلی راضی نیستند و به عبارتی نماینده ناراضیان  وضع موجود  به حساب می آیند. آقای پور محمدی اخیر به این جریان پیوسته، ولی آقای پزشکیان سالهاست که با جریان اصلاح طلبان و تحول خواهان همراه است.

واقعیت این است که در این انتخابات، بنا به دلخوری ها و سرخوردگی های موجود، همه ناراضیان، در انتخابات شرکت نخواهند کرد. هر چند که ممکن است، این عدم شرکت خود را ادامه نارضایتی ها اعلام کنند اما در عالم واقع، این عدم مشارکت، به معنی  بازگشت دوباره همین جریان حاکم به عرصه قدرت و اعمال فشارها و محدودیت های بیشتر سیاسی و فرهنگی و معیشتی است؛ یعنی همینی که هست  

  اینکه گفته شود با رئیس جمهور شدن پزشکیان، مملکت گل و بلبل می شود هم، حرفی خلافی است. شک نکنید، آنهایی که مناصب و منافعی در همین آشفته بازار سیاست و اقتصاد ایران دارند، در برابر هر تغییری مقاومت و سنگ اندازی خواهند کرد. متاسفانه به خاطر منازعات جناحی حتی حاضر هستند از منافع ملی هم بگذرند!

اما ناراضیان، فعلا دو راه بیشتر پیش رو ندارند: یا باید تسلیم شرایط موجود شوند و در نهایت انتخابات را تحریم کنند آنهم به امید روزی که جریان حاکم از طریق انقلاب داخلی و یا حمله خارجی سقوط کند که فعلا چنین نشانه ای وجود ندارد و حمله خارجی تازه  اول بدبختی ماست. وضعیت افغانستان که با حمله خارجی و بدون تحول داخلی، به این روز افتاد، آئینه عبرتی، پیش روی ماست. اصلاح طلب نیستید، ساده طلب نباشید

 و یا برای تغییر این وضعیت تلاش کنند. یکی از راههای تغییر کم هزینه نیز شرکت در همین انتخابات است که اگرچه کاملا آزاد و رقابتی نیست ولی حداقل یک کاندیدا برای رای دادن وجود دارد.  فعلا به هر دلیلی، حاکمیت چنین فرصتی را در اختیار نیروهای تحول خواه قرار داده است. اگر این پاس را گل نکنند، معلوم نیست دیگر چنین فرصتی فراهم شود

آقای پزشکیان قطعا نمی تواند یک جامعه مطلوب و مبتنی بر دموکراسی، برابری و احترام به حیثیت و حقوق شهروندان ایرانی فراهم کند اما به همه آنچه در باره رفع تبعیض ها و مشارکت همه ایرانیان گفته است باور دارد. هیچ کس را ایرانی تر از دیگری نمی داند. دروغ نگفته و نمی گوید و اگر قولی داده است به گفته خودش گردنش را در گروه وعده هایش قرار داده است. ما از پزشکیان فقط باید بخواهیم که از رنج مردم کم کند، حل کردن همه مشکلات ممکن نیست

وانگهی، این تنها کاندیدای ریاست جمهوری ایران در سالهای بعد از پیروزی انقلاب است که بطور واضع در دفاع از حقوق اقوام و ادیان سخن گفته اند. این حرف برای او بی هزینه هم نبوده و چنین وطن پرست آزاده ای را به قومیت گرایی نیز متهم کرده اند. اینکه ایشان برای  اهل سنت ایران بویژه اهل سنت منطقه ما چه کاری می تواند بکند تا از شدت تبعیض ها کم شود، حقیقتا معلوم نیست اما آنچه معلوم است اینکه او چنین هویت های دینی و مذهبی و قومی را ذیل هویت ملی ایران به رسمیت شناخته است و هیچ کس را ایرانی تر از دیگری نمی داد.

در انتخابات گذشته، جریان های فرصت طلب، سعی می کرده اند تا جریان های تحول خواه را دشمن ارزشهای دینی، مذهبی  و فرهنگ دفاع و شهادت و ایثارگری قرار دهند. اکنون تشت رسوایی آنها از بام افتاده است و به عنوان کسی که با این ادبیات بی گانه نیستم، به جرات می توانم ادعا کنم که در میان این چند نفر، هیچکدام باورمند تر از پزشکیان به فرهنگ شهادت و ایثارگری نیست. اگر خدا بخواهد، انقلاب و نظام به مسیر واقعی باز خواهد گشت