چه پرویز قشنگ و نازنینی! ؛ به بهانه انتشار تصاویر جدید از پرویز ثابتی معاون ساواک بعد از 44 سال

⭕️ چه پرويز ناز و نازنيني ! 

↙️به بهانه انتشار تصاوير جديد از پرويز ثابتي (معاون ساواك) بعد از 44 سال زندگي مخفيانه

✍️ قاسم خرمي

🔰  در ميان حوادث عجيب سياسي در چند روز اخير و حتي در چندماه گذشته، هيچ چيزي براي من قابل تامل تر از انتشار عكس پرويز ثابتي مديركل امنيت داخلي و يا در حقيقت معاون ساواك، در جمع اپوزيسيون جمهوري اسلامي در آمريكا نيست

🔰 او بعد از 44 سال زندگي مخفيانه، اكنون در سن 86 سالگي با خونسردي و خرسندي در ميان كساني حاضر شده است كه دست كم در ظاهر، عليه سركوب و  دستگيري و زندان و شكنجه و اعدام شعار مي دهند و خواستار آزادي و مدارا و رعايت حقوق بشر در حق مردم ايران هستند

🔰 در ميان جمعيتي كه در اطراف ثابتي حلقه زده اند، (خاصه گروههاي چپ ماركسيستي) از آنهايي كه بيش از 50  سال سن دارند و سري در سياست يك دهه اخير حكومت پهلوي داشتند، كمتر كسي است كه زخمي و يا نيشي از ساواك مخوف دوران زعامت ثابتي در بدن نداشته باشد اما اكنون چهار دهه بعد از آن سالها، ثابتي را كه « الهه تباهي» مي ناميدند، همچون همرزمي امين در جبهه آزادي خواهي خود پذيرفته و دم بر نمي آورند! چه پرويز نازنيني! چه مبارزين بخشنده اي!

🔰 زماني بود كه نام پرويز ثابتي لرزه بر اندام هر جنبنده سياسي در ايران دهه 50 مي انداخت. همه كاره ي ساواك بود و در دستگيري و شكنجه و اعدام مخالفين حكومت، هيچ چيز اراده او را محدود نمي كرد. حتي در ميان مقامات حكومت هم با وزير و وكيل فالوده نمي خورد و در چشم به هم زدني مي توانست، با يك پرونده سازي ساده، هر صاحب منصبي را به سقوط و دريوزگي بكشاند

🔰 پرويز ثابتي از روساي ساواك  امثال نصيري و مقدم حساب نمي برد و حتي عباس هويدا نخست وزير وقت هم از او بيم داشت. قدرتي مافيايي ثابتي تا جايي پيش رفته بود كه تلفن هاي خصوصي شاه را هم شنود مي كرد. گفتگوي تلفني شاه با علي اميني در سال آخر حكومت كه اخير منتشر شده است، كار ثابتي بود. حتي كاسه صبر اشرف پهلوي را هم لبريز كرده بود تا جايي كه به او گفته بود: « ثابتي! برای تو ظاهرا زدن و کشتن مثل آب خوردن است!».  

🔰 ثابتي حقوقدان و تئوريسين امنيتي حكومت هم بود بطوريكه در روزهای طوفانی قبل از سقوط شاه، همچنان اعتقاد داشت که با دستگیری و نابودی ۱۵۰۰ نفر از فعالان سیاسی، این بحران فروکش می کند. هرچند در همان روزها نیز در تدارک فروش اموال و انتقال خانواده اش به خارج بود! تنها مقام ارشد حكومتي بود كه در اوج بحران و انقلاب، منزل گرانقيمتش را  نقد فروخت و با نام مستعار عاليخاني از فرودگاه تهران پرواز كرد و ديگر هيچ كس او را نديد

🔰 من اكنون روي سخنم با پرويز ثابتي نيست، ثابتي البته از گذشته اش پشيمان نيست و  اگرچه يكي از عوامل سقوط شاه بود اما خودش را  همچنان مدافع امنيت و مخالفان شاه ( حتي  همان اپوزيسيوني كه دور او را گرفته اند)  را خرابكار و تروريست مي داند، با اين حال، امثال پرويز ثابتي و رضا پهلوي را ( دست كم در مقايسه با ساير اپوزيسيون طالب قدرت و حكومت) به اين دليل كم خطر تر مي دانم كه حداقل از تاريخ يك درس بزرگ گرفته اند ولو اينكه به زبان نياورند؛ آموخته اند كه با ساواكي گري و سفاكي گري و زدن و بستن، نمي توان بر جامعه ايران حكومت كرد؛ چون نتوانستند حكومت كنند

🔰 روي سخن من با كساني است  در همين حكومت كه  از همان ثابتي بي رحم زخم ها خورده اند اما  با رفتار و كردار خود شرايطي را فراهم كرده اند كه  اكنون ثابتي و ثابتي هاي شرمسار و فراري، ظفرمندانه از پناهگاهها خود خارج مي شوند و پوزخند مي زنند  و نغمه آزادي مي سرايند!  هراس من اما از مردمي است كه تاريخ نمي خوانند!

🔻 داستان زندگي و عملكرد امنيتي پرويز ثابتي را در زير بخوانيد  

 

پرويز ثابتي در سال 1315  در شهرستان سنكسر سمنان متولد شد و بعد از طي تحصيلات دوره متوسطه در دبيرستان زرتشتي «فيروز بهرام» تهران، در سال 1334 وارد دانشكده حقوق دانشگاه تهران شد و در رشته قضايي، ليسانس گرفت.

سپس با معرفي يكي از بستگانش در سال 1337 به عنوان تحليلگر و يا بولتن نويس سياسي به استخدام سازمان اطلاعات و امنيت كشور و يا «ساواك» در آمد كه دوسال قبل، توسط سپهبد تيمور بختيار تاسيس شده بود تا فعاليت هاي اطلاعاتي و امنيتي را از فعاليت نظامي تحت امر ارتش و شهرباني، تفكيك و متمايز نمايد. روساي ساواك طي 22 سال فعاليت اين سازمان عبارت بودند از :

سرلشکر تیمور بختیار (فروردین ۱۳۳۶–۲۴ اسفند ۱۳۳۹)

سرتیپ حسن پاکروان (۲۴ اسفند ۱۳۳۹ – بهمن ۱۳۴۳)

سپهبد نعمت‌الله نصیری (بهمن ۱۳۴۳–۱۷ خرداد ۱۳۵۷)

سپهبد ناصر مقدم (خرداد ۱۳۵۷–۱۷ بهمن ۱۳۵۷)

ساواك كه با هدف كنترل فعاليت هاي امنيت داخلي و خارجي و بطور مشخص كنترل مخالفين حكومت و فعاليت هاي جاسوسي زير نظر نخست وزيري تاسيس شده بود، داراي 8 اداره كل بود كه در محور آن «اداره كل سوم» قرار داشت و در واقع همه فعاليت هاي منتقدين و مخالفين حكومت پهلوي در داخل و خارج از مرزها را بر عهده داشت.

كارهاي همه كاره ساواك

در باره دستگيري ها، شكنجه ها و حتي قتل هاي سري ساواك آمارها و حرف حديث هاي زيادي وجود دارد اما حداقل بر اساس خاطرات زندانيان سياسي سابق و بويژه گزارش سازمان هاي حقوق بشري از زندانهاي حكومت در دهه 1350، همزمان با شكل گيري جنبش هاي مسلحانه توسط گروههاي مخالف رژيم، رفتار سركوبگرايانه ساواك به شدت افزايش يافته و موارد مستند زيادي از اعدام رسمي، قتل با صحنه سازي قبلي و مرگ زير شكنجه به ثبت رسيده است.

عمده اين اتفاقات مرگ بار، زير نظر اداره كل سوم اتفاق افتاده بود، يعني همان جايي كه پرويز ثابتي حدود 20 سال در آن مشغول به فعاليت و در سالهاي آخر رژيم،  رئيس پر قدرت آن بود. پرویز ثابتی در سال ۱۳۴۵ به ریاست اداره یکم از اداره کل سوم رسید، سال ۱۳۴۹ معاون دوم اداره کل سوم بود و سال ۱۳۵۲ مسئول اول اداره کل سوم ساواک موسوم به امنیت داخلی شد و زندان «كميته مشترك ضد خرابكاري» زير كنترل مستقيم او قرار گرفت. كميته مشترك در واقع تركيبي از چند نهاد نظامي و امنيتي بود كه براي هماهنگي در سركوب مخالفين ايجاد شده بود.

به اين ترتيب، پرويز ثابتي كه به عنوان يك دانشجوي شهرستاني در رشته حقوق دانشگاه تهران تحصيل مي كرد تا مدافع حقوق قانوني مردم در مقابل قدرت باشد، تبديل به برنده ترين شمشير عليه حقوق قانوني و سياسي شهروندان ايراني شد و ساواك را به جهنمي ترين سازمان امنيتي و عامل بي اعتباري حكومت پهلوي مبدل كرد.

ثابتي در سالهاي آخر عمر رژيم پهلوي به خاطر دوستي خاصي كه با عباس هويدا( نخست وزير) داشت، حتي به روساي ساواك هم پاسخگو نبود. او ادعا كرده است كه هيچ وقت با شاه ديدار حضوري نداشته است اما از طريق هويدا و نيز فرح ديبا، اخبار خاص امنيتي كشور را به گوش شاه مي رساند و بر ذهنيت و تصميمات او تاثير مي گذاشت.

روزهاي سقوط و سرگرداني

با روي كار آمدن ناصر مقدم به عنوان رئيس ساواك، پرويز ثابتي موقعيتش تضعيف و نهايتا بركنار شد و در نهم آبان سال ۱۳۵۷ با نام مستعار عالیخانی از طریق فرودگاه بین‌المللی مهرآباد تهران، از كشور خارج و بعد از انگلستان، وارد آمريكا شد. او هم اكنون به همراه همسر و دو فرزندش در آمريكا زندگي مي كند و درگير فعاليت هاي تجاري است.

ثابتي بعد خروج از كشور حدود 30 سالي سكوت كرد تا اینکه در سال 1391 مجموعه گفتگوهاي انجام شده او با «عرفان قانعي فرد» تحت عنوان «در دامگه حادثه» منتشر شد انتشار اين كتاب ، با واكنش هاي زيادي مواجه شد و بسياري از ادعاهاي پرويز ثابتي بویژه اینکه: « در ساواک شکنجه ممنوع بود» ! زير سوال رفت و در غیاب روسای ساواک، راستی آزمایی سخنان ثابتی اساسا ممکن نبود. اما با همه اینها به حرف آمدن ثابتی بعد سه دهه سکوت، اقدام قابل توجهی بود و خواسته و ناخواسته اطلاعات موثری از ساختار امنیتی رژیم برای مخاطبان ارائه کرد. معرفي و نقد اين كتاب را به فرصت ديگري وا مي نهيم.

 

و اما شخصيت و رفتار پرويز ثابتي، حقیقتا نيازمند واكاوي و بررسی روانشناسانه است. آنچه مسلم است او انسان با هوش و با مطالعه اي بود اما چه عواملي او را كه هيچ علقه ديني و مذهبي نیز نداشت، به سمت اين سفاكي و بی رحمی كشاند؟

ثابتی بهایی بود اما خود او، خودش را بی اعتقاد به همه ادیان و مذاهب و وطن پرست مي نامد و قساوت هاي دوراني كه در ساواك بود را به پاي حفاظت از ايران مي گذارد، كه البته ادعاي باطلي است. اين همه بي رحمي بايد ريشه در معجوني از جنون، جاه طلبي و عشق به تحقير ديگران داشته باشد.

ثابتي لذت مي برد وقتي زنداني دست بسته و بي پناهي را در مقابل خود مي ديد و در نقش الهه تباهي، هر طور كه دوست داشت با او رفتار مي كرد. تا جایی که حتی اشرف پهلوی هم به او گفته بود که برای تو زدن و کشتن مثل آب خوردن است.

 ثابتي فكر مي كرد كه سيستم« بي داد» هميشه بر بنیاد است. او را به خاطر مسئولیت های امنیتی اش هیچ کس سرزنش نمی کند بلکه به خاطر آن تندروی ها و بزن و بگیرهایی مورد سرزنش است که حتی شاه را هم به این نتیجه رساند که امنیت کشور با انحلال ساواک بهتر تامین می شود اما دیگر خیلی دیر شده بود…ثابتی شاه را بیچاره کرد