پیوند‌های مرتبط
شرکت ها و تشکل های منتخب
زمانی هم رادیو نفتی برای خودش رسانه ای بود
در اوایل قرن بیستم یک رادیو وارد ایران شد که با مصرف نفت کار می‌کرد. رادیونفتی در اوایل قرن بیستم وارد ایران شد، روش کارش این گونه بود که نفت در مخرن یک چراغ نفتی ریخته می‌شد و حرارت چراغ پره‌هایی که اطراف شعله آن بودند را گرم می‌کرد و رادیو روشن می‌شد
رادیونفتی، هر چند برای ما که در فضای اینترنت تنفس می‌کنیم، واژه عجیبی است اما در گذشته‌های نه چندان دور که برق و باتری همه گیر نبود ، برخی خانواده‌های اعیان از نفت برای روشن‌کردن رادیوهایشان استفاده می‌کردند.
نمونه‌ای از این رادیوهای نفتی، هم‌اکنون در مرکز مطالعات هوراند که در زمینه انرژی‌های نو و مشخصاً انرژی خورشیدی فعالیت می‌کند موجود است.
روش کار رادیو نفتی این گونه بود که نفت در مخرن یک چراغ نفتی ریخته می‌شود و حرارت چراغ، پره‌های تعبیه شده اطراف شعله را گرم می‌کند. گرما طی فرایندی ترموالکتریک تبدیل به انرژی محدود الکتریسیته می‌شود و رادیو شروع به کار می‌کند. فرایند راه‌اندازی رادیو از زمان روشن کردن چراغ حدود ۳۰ دقیقه به طول می‌انجامد
رادیو نفتی از دو بخش ژنراتور ترموالکتریک و رادیو لامپی تشکیل شده است. بخش رادیو لامپی با برق کار می‌کند که این برق به‌وسیله بخش حرارتی(ژنراتور ترموالکتریک) تامین می‌گردد.
عمده مزایای کارکرد این رادیوها در زمان گذشته این بود که اولا در بسیاری از شهرها و روستاها هنوز برق‌رسانی صورت نگرفته بود و این رادیوها نیاز به دسترسی به شبکه برق را مرتفع می‌ساخت. ثانیا از آنجا که رادیوهای لامپی مصرف برق زیادی داشتند و تامین این انرژی به وسیله باتری برای مدت طولانی میسر نبود مضافا اینکه در آن زمان باتری‌ها نسبتا گران قیمت بودند؛ تامین برق به‌وسیله چراغ نفتی به مراتب به‌صرفه‌تر بود.
البته با اختراع ترانزیستور در اواسط قرن بیستم و بکارگیری آن در مدارات الکترونیک دوران کاربری این رادیوها به‌سرعت سر آمد؛ چراکه رادیوهای ترانزیستوری در مقایسه با رادیوهای لامپی انرژی کمتری مصرف می‌کردند.
