يك توديع رحماني

اين را هم گوشه ذهنتان داشته باشيد كه وزارت صمت از آن جاهايي است كه وقتي مسئوليتي از روي دوش كسي بر داشته مي شود، چه بسا نفس راحتي هم بكشد؛ البته اگر طرف آدم اصيل و مسئوليت شناس و دغدغه مندي باشد. فشار كار واقعا زياد است

خلاصه، من بي خبر از همه جا كنار دست قاري قرآن نشسته بودم كه در هنگام قرائت آيه آخر، يكي از همكاران در گوش من گفت، اجراي برنامه باشماست. تا بيام انتقاد كنم كه چرا دير گفتيد، ديدم مجلس ساكت شد و انگار بقيه منتظر هستند كه كسي حرف بزند و برنامه را اعلام كند.

من هم بدون مقدمه چيني و شعر خواني از رئيس در حال عبور ( آقاي ضيغمي) و رئيس در حال ورود( آقاي دهنوي) سازمان توسعه تجارت تقاضا كردم كه هر كدام چند دقيقه اي صحبت كنند. آقاي وزير هم از چند نفر ديگر هم خواستند صحبت كنند. مجلس پر بود از مديران دولت قبل و يا طبق ادبيات خودشان « بانيان وضع موجود !».

آخر كار نوبت به صحبت خود آقاي اتابك رسيد. ايشان با اينكه يك مدير عمراني است اما به اهميت تجارت خارجي در شرايط امروز، توجه خاصي دارند و معتقدند كه نتيجه سرمايه گذاري ها و ايجاد زيرساخت هاي صنعتي ممكن است، ديرتر حاصل شود اما اگر در بخش تجارت خارجي كاري را رقم بزنيم و گره هي  را باز كنيم، خيلي زودتر به نتيجه مي رسيم. بنابراين، بايد اول از اينجا شروع كنيم.

ما همچنان منتظر بوديم كه ايشان هم به رسم ديگران،  برگه هاي امتحان مديران حاضر در جلسه را نيز تصحيح كنند و يك مقدار از اوضاع بي وضع تجارت خارجي بگويند و گوشه و كنايه اي نثار كنند. اما با اينكه احتمالا برگه اي از آخرين آمار و شاخص هاي تجارت در جيبشان بود، ابدا اشاره اي به اين وضعيت نكردند. مضمون حرف ايشان اين بود كه كارهايي شده و ما بايد كارهاي ديگري و بيشتري انجام دهيم.

دست آخر هم ضمن تقدير  از آقاي ضيغمي گفتند كه با ايشان صحبت كردند تا از تجاربشان به نحوي در وزارتخانه استفاده شود. يك تابلو فرش هم هديه دادند و جلسه در ميان تركيبي از سلام و صلوات و سوت و كف پايان يافت.

خلاصه، شاهد يك رفتار به غايت اخلاقي و يك توديع رحماني بوديم كه اين سبك از رفتارهاي مديريتي در سال هاي اخير رو به انقراض نهاده بود. توي آن جلسه يقينا يك عده احساس شرم كردند و يك عده درس گرفتند. براي من كه درس آموز بود. ولي به هوش باشيم كه همه ما مي توانيم از بانيان بالقوه وضع موجود باشيم. هر آمدني را بالاخره رفتني است.