چیپ شوم در شهر تایباد

قاسم خرمي

يكي از سخترين وظايفي كه به اين اداره محول شده بود، خبر رساني در خصوص شهداي جنگ به خانواده هاي آنان بود؛ هر چند اين كار به مرور براي آنها تبديل به یک وظیفه اداری متعارف شده بود اما با وجود اين، حتي براي آنها هم چنين خبر رساني هاي شومي، كار راحتي نبود. حتي نگران بودند كه يك خانواده اي با شنيدن خبر مرگ عزيزشان، از حالت عادي خارج شوند و گريبان آنها را نیز بگيرند.

آنها معمولا به خانه سرباز و رزمنده اي كه وارد مي شدند اول در باره خود خانواده پرس و جو مي كردند كه آيا پدر و مادر و همسر و فرزند و خواهر و برادر دارد و يا خير؟ بعد هم مي گفتند كه براي رزمنده شما اتفاق كوچكي افتاده و مجروح شده و بعد توضيح مي دادند كه اين جراحت شايد عميق تر باشد و در نهايت هم تير خلاص را شليك مي كردند و مي گفتند كه عضو خانواده شما به شهادت رسيده و پيكر او فردا قرار است تشييع شود!

اين بدترين و تلخ ترين لحظه و صحنه اي بود كه براي يك انسان قابل تصور بود. اگرچه براي كساني كه بصورت داوطلبانه وارد جنگ شده بودند، كشته شدن از گزينه هاي محتمل بود اما باز هم  شنيدن اين خبر براي خانواده آنها شوك آور و ویران گر بود. حال مادر سربازي كه مي شنيد، پسرش را از او گرفته اند، اصلا قابل توصيف نيست.

براي اداره تازه تاسيس بنياد شهيد تايباد يك خودرو جيپ آمريكايي آبي رنگ فرستاده بودند كه تردد در روستاهاي دور دست و جاده هاي ناهموار را  آسان تر سازد. اين در واقع اولين خودروي جيپ با اين مدل و مشخصات و اين رنگ در كل شهر تايباد بود.  خبر رساني هاي مربوط به كشته شدگان جنگ هم با همين خودرو انجام مي شد.

این خودرو بوی مرگ می داد و تردد آن در سطح شهر و روستاها اغلب حامل خبري  غمناك وجانكاه بود. مردم تايباد اين خودرو را به كنايه « اَكَه خوش خبر» مي ناميدند. جلوي هر خانه اي كه توقف مي كرد، اندکی بعد، صداي ناله و شيون بلند مي شد و ديگر آن خانه، خانه سابق نمي شد

اگر كسي سربازي در جبهه ها داشت و چشمش به اين خودرو نحس مي افتاد، چهارستون بدنش می لرزید.  خلاصه اين جيپ آمريكايي آبي رنگ سالها مثل ارابه مرگ در كوچه پس كوچه هاي تايباد و باخرز می چرخيد و قرباني می گرفت و داغ ها بر دلها می نشاند.