به جای اینکه از پدرانتان بپرسید چرا انقلاب کردید؟ اول بپرسید چه کسانی انقلاب نکردند؟!

این روزها مرسوم است که برخی جوانان شاکی از وضع موجود، مدام پدران خودشان و یا افراد مسن تر را در معرض پرسش و شماتت قرار دهند که چرا در سال 57 انقلاب کردید و اگر شما به خیابان نمی آمدید ما الان چنین بودیم و چنان بودیم!

جدای ازاین بحث مطول و مکرر که  اگر انقلاب نمی شد آیا وضع ما به لحاظ سیاسی و اقتصادی بهتر یا بدتر می شد و جدای از اینکه این پدرانی که الان باید پاسخگوی نسل های جدید باشند، در سال 57 در چه جایگاهی قرار داشتند و به چه میزان قادر به کنترل امواج انقلاب بودند، برای آنهایی که این روزها در بازار مکاره سیاست، نوستالوژی می فروشند و تاریخ تحریف می کنند، حداقل یاد آوری و بازخوانی چند فراز تاریخی از سالهای نخست پیروزی انقلاب اسلامی ضروری است.   

اولا، محض ياد آوري آن فضا بدانيد كه افراد اين تصوير از روشنفكران بنام ايران در آغاز پيروزي انقلاب اسلامي بودند كه در سال 58 به مهدي بازرگان نخست وزير اعتراض داشتند كه ليبرال و سازشكار است و شدت عمل به خرج نمي دهد و انقلابي برخورد نمي كند و تكليف جامعه را با جهان سرمايه داري و ميراث اقتصادي رژيم پيشين روشن نمي كند!
رضا براهني مي گفت بايد از سرمايه داري وابسته سلب مالكيت كرد.حبيب پيمان مي گفت بازار بايد مثل مسجد باشد كه هركس زودتر سجاده اش را پهن كرد، آنجا متعلق به اوست و احمد شاملو مي گفت مهندس بازرگان به درد انقلاب هاي نيم بند و آبكي مي خورد!

من هم مثل شما معتقدم که اشغال سفارت آمریکا در سال 59 هزینه های  اضافی و زیادی را برای انقلاب و مملکت درست کرد اما بدنیست بدانید که هیات رئیسه  کانون نویسندگان، مرکب از آقایان شاملو، ساعدی، پرهام، خوئی و یلفانی در پیامی به دانشجویان خط امام در پانزده آبان ۱۳۵۸ و در واکنش به اشغال سفارت آمریکا، خطاب به دانشجویان چه نوشته است :

« دانشجویان عزیز جای بسی شادمانی است که جوهر اصلی انقلاب ایران یعنی مبارزهٔ بی‌امان با امپریالیسم جهانی، به‌ویژه امپریالیسم آمریکا، یک بار دیگر به همت شما فرزندان رشید ملت در دستور روز قرار گرفت…
اقدام شما در لحظه‌ای که امپریالیسم آمریکا شاه فراری را در دامان خود پناه داده است نشان داده که دانشگاه همچنان سنگر مبارزه در راه آزادی و استقلال میهن عزیز است و پرچم جهاد ضدامپریالیستی را قهرمانانه به دوش می‌کشد..

ما شاعران و نویسندگان انقلابی به نمایندگی از جانب کلیهٔ اعضای کانون نویسندگان وظیفهٔ خود می‌دانیم که در این لحظات حساس به روح ضدامپریالیستی شما درود بفرستیم و آرزو کنیم که میهن ما در پرتوی همبستگی و یکپارچگی همهٔ نیروهای مترقی و ضدامپریالیست از سلطهٔ جهانخواران بین‌المللی رهایی یابد و آزادی و دموکراسی مبتنی بر حاکمیت تودهٔ ما که سنگ بنای شکوفایی اندیشه و تفکر و اعتلای فرهنگ جامعه است در پرتوی رهایی کامل ملت ما از سلطهٔ امپریالیسم خون‌خوار هر چه زودتر در سرزمین ما تحقق یابد…

ما از صمیم قلب امیدواریم همچنان که مبارزه علیه دستگاه دیکتاتوری شاه مخلوع به قیام یکپارچهٔ خلق و سرنگونی رژیم پلید شاهنشاهی منجر شد،
این بار نیز قاطعیت موضع ضدامپریالیستی شما به یک مبارزهٔ بی‌وقفه و آگاهانه در همهٔ سطوح علیه امپریالیسم بینجامد.. »…

و بازمحض آگاهی های تاریخی بد نیست بدانید که وقتی به آیت الله خلخالی خرده گرفتند که در دستگیری ها و اعدام ها، شدت عمل کمتری به خرج دهد تا باعث دور شدن مردم از انقلاب نشود، و خلخالی قهر کرد و به خانه رفت،  جمع کثیری از همین روشنفکران و دانشجویان مجاهد خلق و چپ مارکسیست تحصن کردند که خلخالی باید برگردد و در مقابله با ایادی امپریالیسم در ایران شدت عمل بیشتری به خرج دهد. خلاصه فشار روشنفكران چپ انديش و حزب توده و خلخالي و دانشجويان خط امام به بار نشست، بازرگان از نخست وزیری كنار رفت و نيروهاي انقلابي و حزب اللهي و مصادره كن و اعدام كن و غير سازش كار به قدرت رسيدند و شد آنچه دیدیم.

تعدادی از همان روشنفکران و نیز خيلي از گروههاي سياسي اپوزيسيون خارج از كشور مدعي هستند ما انقلاب كرديم و آيت الله خميني انقلاب ما ربود كه مصداق بارز لاف در غربت است. واقعيت تاريخي اين است كه حداقل يكسال مانده به پيروزي انقلاب، همه گروههاي سياسي ماركسيستي و ناسيوناليستي و اسلامي در مقابل او سپر انداختند و رهبري او را پذيرفتند و اذعان كردند كه كسي جز خميني نمي تواند حكومت پهلوي را ساقط كند.

 نمایندگان همين مسعود رجوي و موسي خياباني به عنوان رهبران سازمان مجاهدين خلق، چند ماه مانده به پيروزي انقلاب، خودشان را به نجف و نزد امام خميني رساندند تا بگويند ما رهبري شما را پذيرفته ايم و او را مجاهد كبير نام نهادند

كيانوري و حزب توده و ديگر سازمان هاي ماركسيستي، نه تنها مواضع آيت الله خميني را ستايش مي كردند بلكه به او توصيه مي كردند كه در زمينه اعدام عوامل حكومت شاه، تسويه ارتش و كارمندان و مصادره اموال سرمايه داران بايد سريع تر و كوبنده تر عمل كند و آيت الله خلخالي به عنوان مظهر خشونت انقلابي را به عنوان كانديداي خودشان در مجلس خبرگان معرفي كردند!

جريان هاي ملي مثل جبهه ملي و مصدقي ها و نهضت آزادي و حزب ملت ايران اعم از سنجابي و بازرگان، يزدي و فروهر و قطب زاده و بني صدر و پيمان و غيره نيزهمه براي بيعت به پاريس رفتند و اعلام كردند كه دربست در خدمت او خواهند بود و همانطور كه ديديم مسئوليت نخستين دولت انقلابي به رهبري او را پذيرفتند و تا دوسال اول هم در مسند قدرت بودند

حتي سلطنت طلب هايي مثل سيدجلال تهراني، رئيس شوراي سلطنت براي عرض ارادت به پاريس رفت و استعفاي خودش را هم تقديم آيت الله خميني كرد و بختيار هم قبول كرده بود كه اگر آقاي خميني بيايد و رهبر شود، او حاضر است زير نظر ايشان نخست وزير باشد و گور پدر سلطنت مشروطه!

همه اين روشنفكران، بعدها از منتقدان سرسخت سياست هاي سخت گيرانه آن سالها شدند. گويي از سرزمين ديگري آمده اند. خلاصه فراموشي ملي بد دردي است.

كاش تك تك ما نيز حتي به عنوان شهروند خارج از قدرت، مسئوليت همه احساسات و رفتارها و گفتارهايمان در مقاطع مختلف تاريخي را شخصا بپذيريم و اگر يك تصميم جمعي يا واقعه و رويداد سياسي به نتيجه مطلوب نرسيد، خودمان را كنار نكشيم و پيامد تصميم و رفتار خودمان را متوجه ديگران نكنيم! هميشه شريك موفقيت ها نباشيم!