برای کسانی که از نزدیک با شاکله و ساختار وزارت صنعت، معدن و تجارت آشنا هستند، این وزارتخانه عظیم و حجیم تداعی‌‌‌کننده حس دوگانه «جاذبه» و «گریز» است. این حس را بیش از هر جایی می‌‌‌توان در کنار درِ ورودی ساختمان مرکزی آن در خیابان سمیه تهران تجربه کرد؛ سنگ‌‌‌آویز مجلل و دیدنی آن هر تازه‌واردی را در بدو حضور، مبهوت و مجذوب شکوه و زیبایی خود می‌کند. اما این حس موقتی است و به‌زودی حس تشویش از ماندن در زیر آوار چند تن سنگ بر او مستولی می‌شود. این احساس متعارض تحسین و تشویش، مختص ارباب‌رجوع و مراجعان به این وزارتخانه نیست، بلکه وزرا و مدیران تازه‌وارد هم به‌زودی درمی‌‌‌یابند که انگیزه ماندن و کار کردن در وزارت پرتلاطم صنعت، معدن و تجارت، به اندازه جاذبه لحظات ورود و تشویق و ابراز احساسات روز معارفه نیست.

حاج محمود علیمردانی فقط کارخانه نساخت، بلکه به ما آموخت که می توان با دست خالی از یک روستای دور افتاده بلند شد و سنگی از پیش پای هزاران جوان بیکار، بلند کرد.

سلطان سليم پادشاه مقتدر عثماني، قصد تصرف اروپا را داشت كه ناگهان بايزيد دوم، برادر زاده اش، ادعاي خلافت كرد و به دربار حكومت نوپاي شاه اسماعيل صفوي پناه آورد. عثماني ها خواستار استرداد او شدند اما شاه جوان و اطرافيانش، تحويل يك پناهده را خلاف رسم مروت و جوانمردي دانستند و از اين كار امتناع كردند حتي حاكم بي تدبير صفوي ها در ديار بكر، در نامه اي تحقير آميز به سلطان سليم نوشت : « اگر مردي بيا با ما بجنگ و اگر زن هستي، آرايش كن و در خانه بمان»! 

در زندگي حرف هايي هست و رازهايي هست كه يك زن دوست دارد فقط به شوهرش بگويد. غصه هايي هست كه با تکیه روي شانه شوهر پايان مي يابد. گاهي مردي را مي خواهد كه برايش ناز كند ، قهر کند، آشتی کند اما هيولاي جنگ تمام اين فرصت ها ي قشنگ را از همسران شهيدان ربوده است.

سید احمد فردید در ۲۵ مرداد ۱۳۷۳ در تنهایی در گذشت. فرزندان او هم مثل فرزندان اغلب علما و مسئولان و روشنفکران غرب ستیز ایرانی، در حال تحصیل و اقامت در غرب بودند. ۲۷ سال از مرگ او گذشته است اما سه میراث او یعنی «خشونت گرایی»، «غرب ستیزی» و «ستیز با علوم انسانی» هنوز زنده است و قربانی می گیرند. تفکر فردید هم حالا حالا ها میهمان محافل فکری و فلسفی ما خواهد بود.

اما صد حیف که تمام آن نیروی عظیم و سازنده که استبداد قاجار را به زیر کشید، بعد از انقلاب مشروطیت، به کار عمران و استقلال ایران نیامد. سخن پر مغزی دارد جان فوران نویسنده کتاب« مقاومت شکننده» که می گوید: ایرانی ها در خراب کردن و از کار انداختن نظام های سیاسی مستقر، با هم متحد و متفق القولند اما در  ایجاد حکومت و جامعه جدید، دچار تفرقه و ناتوانی می شوند!  انقلاب مشروطیت هم در حقیقت دچار همین خودمداری های فرهنگ سیاسی ایران شد و در آشوبی شوم فرو رفت و هیچ وقت هم سالم بیرون نیامد